Hans en Henriette zijn hele goede vrienden van ons. Van het kaliber waar je zuinig op moet zijn zal ik maar zeggen.
En toen wij gingen verhuizen van Coevorden naar Schoonebeek, zo tegen het einde van het jaar, vierden we Sinterklaas bij elkaar. En bij de surprise die ik voor Hans had gemaakt zat dit gedicht.
Als Odysseus' hond stond jij te kijken
toen hij dat lege huis betrad
met z'n kale kop en tattoo
"de buurt verpaupert, dit is nie wat"
maar na verloop van tijd, zo bleek het
kon hij toch wel aardig zijn.
Met een zwak voor hout en schroeven
dat verzacht wel iets de pijn.
Ach, van haar wil ik niks zeggen
misschien zitten we op dezelfde lijn.
Maar als ze met zo'n bruut getrouwd is
kan het niet veel beter zijn.
En met de tijd verstreken jaren
en we raakten goed bevriend.
Alweer een vooroordeel gebroken
veel gelachen, soms gegriend.
En nu wij op het punt staan te verhuizen
Met een gemengd gevoel van vreugd'en smart
maar ach, voor echte vrienden telt geen afstand
niet uit het oog, nooit uit het hart
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten